Geschreven door: Christiane Grünloh, Stephanie Jansen-Kosterink, Marian Hurmuz
Vijf groepen studenten vanuit de bacheloropleiding Creative Technology (CreaTe) van de Universiteit Twente (UT) hebben tijdens het vak Remote Care Nearby een creatieve oplossing bedacht voor een vraagstuk uit de revalidatiepraktijk!
Het vak Remote Care Nearby wordt al enige jaren door ons aangeboden. De onderzoekers Christiane Grünloh, Stephanie Jansen-Kosterink en Marian Hurmuz verzorgen het vak en begeleiden de studenten. Vanuit Roessingh, Centrum voor Revalidatie, zijn programmacoördinator innovatie Ina Flierman en revalidatiearts Reinout van Vliet betrokken. In april hebben de studenten het vak afgerond, waarbij ze tijdens het laatste college hun oplossing hebben gepitcht bij Roessingh.
De studenten hebben samengewerkt met (oud-)patiënten van Roessingh, die elk een praktische uitdaging mochten aandragen. De opdracht van de studenten was om samen met de patiënten deze uitdaging uit te diepen en te achterhalen wat het eigenlijke probleem achter deze uitdaging is, om dan een oplossing te bedenken met hulp van technologie. Ook zijn er prototypes ontwikkeld, waarover de patiënten hun mening konden geven en die met patiënten werden getest. De uitkomsten van deze gebruikerstesten werden dan meegenomen in een nieuwe versie van een prototype.
Groep 1: De Blank-AID
Heel vervelend als je ’s nachts wakker wordt en het te warm hebt gekregen en niet zelf de deken wat naar beneden kan krijgen. Of wanneer het juist is afgekoeld en je steeds je partner moet wakker maken om je te helpen met de deken. Op de vraag “Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik mijn partner niet hoef te vragen mijn deken in de nacht omhoog of naar beneden te trekken?” kwam deze groep met het volgende idee: er worden ringetjes aan het dekbedovertrek gemaakt, waar doorheen haken met touwen worden bevestigd. Deze zitten vast aan twee kleine motortjes, die de deken naar boven en onder kunnen verplaatsen. Omdat de arm-/handfunctie dermate verslechterd kan zijn, is er niet gekozen voor bediening met een knop, maar met een aanrakingssensor. Dit maakt het heel gebruiksvriendelijk voor vele beperkingen en aandoeningen.
De studenten hebben een video gemaakt van hun voortgang bij het ontwikkelen van bovenstaande prototype. Klik hier om deze video te zien!
Groep 2: Brei-De-Hand
Wanneer je arm-/handfunctie dermate verslechterd is, dat je je hobby breien niet meer kunt uitvoeren, neemt dat een stukje levensvreugde weg. De vraag van deze persoon was in het begin veel breder, namelijk “Het probleem waar ik tegenaan loop is dat ik mijn linker(onder)arm, en dan met name mijn linkerhand, maar heel beperkt kan gebruiken. Dat is af en toe lastig voor de balans (opvangen) en het beperkt me in bepaalde bezigheden die ik graag deed.” In gesprekken met de studenten, die de opdracht hadden het probleem goed te definiëren kwam eruit, dat haar vraag was: ‘Hoe kan ik mijn hobby breien blijven uitvoeren met een verslechterde arm-/handfunctie?’. De oplossing die de studenten bedachten was de Brei-De-Hand. Een band die om de bovenarm gaat, waar je de achterkant van de breinaald insteekt, zodat deze op de juiste plek blijft. Daarnaast een houten steuntje, die met 1 hand vastgemaakt kan worden, waarop het midden van de breinaald rust.
De persoon heeft het prototype al daadwerkelijk in gebruik en geniet enorm van het feit dat ze nu weer heerlijk kan breien:
“De afgelopen maanden had ik het geluk om deel te mogen nemen aan een project waarbij een groepje studenten van de UT een oplossing kon bedenken voor een probleem waar ik na mijn herseninfarct tegenaan liep. Uit de door mij aangegeven 'problemen' bedachten mijn studenten een oplossing voor het niet meer kunnen breien, één van mijn grootste hobby's. Het hele traject duurde 10 weken en ik vond het zó leuk! De studenten waren enthousiast, lief en het is gelukt: ik kan weer -met één hand- breien!! Ik vond het super leuk om mee te doen aan dit project en niet alleen omdat ik weer kan breien, ik zou het zo weer doen.”
De studenten waren ook erg tevreden dat ze een prototype hebben afgeleverd die ook gebruikt kan worden, zoals één van de studenten aangeeft:
“De afgelopen weken heb ik met 5 andere studenten van de Universiteit Twente aan een project gewerkt voor revalidatiecentrum Roessingh. Vanaf het begin waren wij al erg gemotiveerd om een oplossing te vinden voor het probleem dat aangedragen werd. Het was ontzettend fijn om met deze persoon samen te werken en te zien dat zij dit project ook zo leuk vindt. Na vele aanpassingen is het prototype op haar afgesteld en kan ze eindelijk weer breien! Deze uitkomst is beter dan wij als groep hadden durven hopen en het heeft ons erg veel voldoening gegeven om te zien dat we haar verder hebben kunnen helpen.”
Groep 3: Rehapp
Het mentale stuk is ontzettend belangrijk tijdens het revalideren. Deze persoon raakte erg gefrustreerd, omdat hij zelf dacht dat hij weinig vooruitgang boekte. Hij had geen goed beeld van zijn nieuwe normaal en kon hierbij niet vergelijken, zo zag hij niet hoe goed hij eigenlijk bezig was. Zijn vraag was daarom “Hoe kan ik meer inzicht krijgen in mijn progressie, zodat ik niet gedemotiveerd raak?”. De studenten kwamen met het idee van een app, waarin personen activiteiten kunnen aanmaken, zoals bijvoorbeeld 5 minuten wandelen. Steeds wanneer ze de activiteit uitvoeren, houden ze als een soort dagboek hun voortgang bij. Hierbij kunnen ze gebruik maken van tekst, media, maar ook emoji’s om hun stemming aan te geven. De app geeft middels een grafiek duidelijk weer hoe het verloop van de revalidatie gaat. Door dit te delen met vrienden en familie, kunnen zij ook het gesprek aan gaan wanneer het blijkt dat de persoon minder tevreden is of niet lekker in zijn vel zit.
Groep 4: Rolstoellift
“Hoe kan ik mijn dochter uit de rolstoel tillen en in de rolstoel zetten met een tillift, die ik mee kan nemen naar afspraken?”. Een goede vraag, want de huidige opvouwbare lift was zwaar, groot en onhandig. De studenten komen met een kleinere variant, van lichtgewicht materiaal, die veel meer vrijheid kan bieden. Met kleine wieltjes aan een extra voetsteun, die middels een adapter op allerlei rolstoelen toegepast kan worden, blijft de rolstoel goed in balans en wordt deze niet topzwaar. De lift kan maar liefst een gewicht van maximaal 150 kilo tillen en is daarmee ook geschikt voor volwassenen.
Groep 5: Hoep
Deze persoon met ALS fietst dagelijks nog ontzettend graag, zo’n 20 kilometer per dag in een aangepaste driewieler. Omdat met ALS de kracht in de spieren steeds verder afneemt, brengt dit ook steeds meer uitdagingen met zich mee. De vraag waar de studenten mee aan de slag zijn gegaan is “Hoe kan ik zelfstandig van mijn rolstoel op mijn driewieler komen?”. Hiervoor bedachten zij Hoep. Een soort halve hoepel, die in een rails aan het plafond bevestigd is. De persoon zet zijn rolstoel op de aangewezen plek. Hoep komt dan van boven over de persoon heen, waar hij enkel zijn armen over de hoepel bevestigd. Er wordt een rustmoment ingebouwd en daarna gaat het apparaat langzaam omhoog. De persoon kan vervolgens meestappen met de Hoep om zo op de gewenste plek uit te komen. Hiermee wordt de rollator vervangen, zodat er minder wordt gevraagd van de spierkracht in de armen. Zelfstandigheid is hierbij de belangrijkste factor.
Wij zijn erg trots op wat de studenten hebben geleerd tijdens Remote Care Nearby en natuurlijk ook op wat zij hebben opgeleverd. De samenwerking tussen studenten en een persoon met een hulpvraag heeft wat ons betreft, maar ook wat de studenten betreft, een grote meerwaarde voor het vak! Ben jij geïnteresseerd in het combineren van een studievak met de zorgpraktijk en zoek je hier hulp bij? Neem dan contact met ons op!
